sabato 20 giugno 2015

U CAN E A SOU SCIUMBRIA di Emilio Azaretti



Gh’eira ina vota in can ch’u l’andava spediu
Tegnindu strentu in buca in ossu ben garniu
E int'u piglià ina scürsa pe’ arrivà prima a ca’
U munta insc’ina cianca ch’a traversa in beà;
Ma passandu pe’ a cianca u vè, suta â currente,
In can cu’in ossu in buca lì fermu a dàřu a mente.
Sensa pensaghe tantu u se gh’asbriva adossu
Asciamau d'â cuvea de purtaghe via l’ossu.
Ma u can ch’u l’àva vistu, a l’eira a sou sciumbria
che, ciumbandu inte l’aiga, aviau a l’è sparia:
L’ossu ch’u l’àva in buca, l’aiga a se l’à purtau
E ancu' u l’è andaitu a in fi de nu’ möire anegau.
‘Sta foureta, figliöi, a l’è fa’ pe’ mustrà
Che ciascün d’u sou ben se deve cuntentà.


Emilio Azaretti – Dialetto di Ventimiglia


IL CANE E LA SUA OMBRA

C’era una volta un cane che camminava solerte
tenendo stretto in bocca un osso ben guarnito
e nel prendere una scorciatoia per arrivare prima a casa
sale su di una palancola che attraversa un beodo;
ma passando per la palancola vede, sotto alla corrente,
un cane con un osso in bocca lì fermo a guardarlo,
infervorato dalla voglia, di portargli via l’osso.
Ma il cane che aveva visto era la sua ombra
che, tuffandosi nell’acqua, ora è sparita:
l’osso che aveva in bocca, l’acqua se l’è portato
e ancora ci mancava poco di finire morto annegato.
Questa favoletta, figlioli, è fatta per insegnare
che ciascuno del proprio bene si deve accontentare.

Nessun commento: