martedì 14 marzo 2017

NÖTE DE LÜNA RUNDA di Dionisio Bono


Catru tundi brecai pe’ a vascelèira,
due banche in squadra a l’avirùn du tòuru,
tre teste ch’i ramegia ina lümeira,
da ina cassarola füma in còuru,
in preve marligau da in spagu giancu,
a l’inferriata se presenta a lüna
a reclamà u sou postu, lì de fiancu,
a nöitura ch’a l’è sciurtìa da a trüna
a porta mà cu u sou lamentu stancu…
Peste! Stasséira se in cagnö u s’acampe
a sparà catru giapi contra a lüna
ch’u fasse scangià rama, Diu ne scampe,
a sta bestia schifusa ch’a se cüna
surva de nostre teste in se due zampe.



Dionisio Bono – Dialetto di Ventimiglia


NOTTE DI LUNA PIENA

Quattro piatti sbrecciati nella credenza,
due panche in squadra, intorno al tavolo,
tre teste che ombreggiano una lucerna,
da una casseruola fuma un cavolo,
ripieno mal legato da uno spago bianco,
all’inferriata si presenta la luna
a reclamare il proprio posto lì di fianco,
la nottola che è uscita dalla tana
porta male col suo lamento stanco…
Peste! Se questa sera un cagnolino si presenta
e spara quattro guaiti contro la luna
da far cambiare rami, Dio ci scampi!,
alla bestia schifosa che si culla
sopra le nostre teste su due zampe!

Nessun commento: