domenica 22 gennaio 2017

U LÜME A PETRÒLIU di Dino Ardoino


Lüme a petròliu, lüüxe urmai smursà,
che a l’arregordu ancù cun nustalgìa
percòuse a l’éiru zùinu e ascì per via
d’in’épuca de scarse nuvità,

sènsa a fréve mudèrna ch’a incurchìa
e gènte in serca de cumudità.
Lüme a petrolio ch’u spandeva in cà
umbre e riflèsci che int’ina famija

i dava in sènsu vivu de carù
e d’ina stansia i ne faixeva in nìu.
E a l’ho presènte u vedru che u ciairù

u u mandava se u fusse bèn furbìu,
e u stupin a l’ho in mènte cuu so udù
che u nu l’éira cun l’üüsu ciü avertìu.

E ancura a m’arregordu – surve tütu -
in mundu ciü arretràu, ma menu brütu.



Dino Ardoino – Dialetto di Sanremo


IL LUME A PETROLIO

Lume a petrolio, luce ormai spenta,
che lo ricordo ancora con nostalgia
perché ero giovane e pure per via
di un’epoca di scarse novità,

senza la febbre moderna che avvince
la gente in cerca di comodità.
Lume a petrolio che spandeva in casa
ombre e riflessi che in una famiglia

davano un senso vivo di calore
e d’una stanza ne facevano un nido.
E ho presente il vetro che il chiarore

lo mandava se fosse ben pulito,
e lo stoppino ho in mente col suo odore
che non era con l’uso più avvertito.

E ancora mi ricordo – soprattutto -
un mondo più arretrato, ma meno brutto.

Nessun commento: