domenica 1 dicembre 2019

CHECU, U PANTAN di Vincenzo Jacono


Dürèrciu e alongarüu, cu u so bastun,
U cavagnu de fighe, a gamba ardia:
Ecu Checu, u Pantan, falìu campiun
Du patriu avan de ra demugrafia.

Deneghèndughe a libera ucaxiun
De cumpruvà de fatu a so teuria,
Di mas-ci a l’ha mancau d’avé a Nassiun,
Da so taia gaiarda e degurdia.

Cante strope de bèli curassei
Sanremu a Ruma a gh’avereva dau
A nostru vantu, e meritu de lei?

E invece u se n’è mortu cu u durù
De nu esse capìu, u nu l’è mancau,
Ahimì, stu rüütu a nui de bon savù…



Vincenzo Jacono – Dialetto di Sanremo


CHECCO, IL PANTAN

Duriccio e alto, con il suo bastone,
Il cestino di fichi, la gamba ardita:
Ecco Checco, il Pantan, fallito campione
Della patria per spingere la "fornitura" demografica (di soldati).

Negandogli la libertà all’occasione
Di comprovare di fatto la sua teoria,
Di maschi ha mancato di avere la Nazione,
Della sua taglia gagliarda e dinoccolata.

Quante frotte di bei corazzieri
Sanremo a Roma avrebbe dato
A nostro vanto, e merito suo?

E invece se ne è morto col dolore
Di non essere capito, e ci è mancato,
Ahimè, “questo rutto di buon sapore” (questa soddisfazione)…

Nessun commento: