domenica 11 novembre 2018

LAVURÀ A SCARSU di Aldo Bottini


Pe’ u ciü u partiva ancù de nöte,
magaju in spala e, aa tracòla,
cun mezu pan de cà, int’ina bercòla,
a süchéta du vin e due patate cöte.

A fascia a l’éira longa e a tèrra düra;
tra in gévu e l’autru u se sciügava u süù
apreghendusse ch’aspedìu u carasse u sù,
a schéna brüxà sempre ciü scüra.

Caiche vota u s’assetava sce-a tajà
e u s’abrücava in po’ de taju fin,
ma avanti che u muciu u fusse aa fin,
u se spüava in man e… giü a magajà!

U sgubava sensa vié agnima viva
cun i rebisci so’ sula cumpagnìa.
Aa seira a fascia a l’eira za finìa
e au l’ünduman... de nöte u ripartiva.



Aldo Bottini – Dialetto di Sanremo


LAVORARE LA TERRA A COTTIMO

Per lo più partiva ancora di notte,
tridente in spalla e, a tracolla,
con mezza pagnotta, in un tascapane,
la zucchetta del vino e due patate lesse.

L’appezzamento era lungo e la terra dura;
tra un colpo e l’altro si tergeva il sudore
nella speranza che veloce calasse il sole;
la schiena arsa, sempre più scura.

Ogni tanto si sedeva sul taglio
e si accartocciava un po’ di tabacco
ma ancor prima che la cicca fosse alla fine
si sputava in mano e dai a lavorare.

Sgobbava senza vedere anima viva
con i pettirossi sua unica compagnia.
Alla sera la «fascia» era già finita
e l’indomani… di notte ripartiva.

Nessun commento: