venerdì 10 aprile 2020

L’OMIN di Luigi Cornetto (Chi conta e chi no)


L’omin do cian de d’äto
o se n’è andæto,
in silensio
sensa tanto sciäto
n’ha lasciòu.

Han deuviòu e maschere
pe poeìlo portâ via
o tornava sempre a casa fïto
træ votte
l’aìvan scippòu.

Quande l’ha caregòu
in sciö camion
a-a seja
l’ea zà eutt’öe passæ,
foscia o no l’avia avùo puïa
pe ‘na votta
gh’ean in duî o tréi
con lë…
Meschin
o no l’ëa nisciun:
ma a fin da vitta
a l'è ‘na buffä de vento
che a l’ammuggia in te ‘n canto
e fêugge secche
a marçî.



Luigi Cornetto – Dialetto di Genova


L’OMINO
(Chi conta e chi no)

L’omino del piano di sopra
se n’è andato,
in silenzio
senza tanto rumore
ci ha lasciato.

Hanno adoperato le maschere
per poterlo portare via
tornava sempre a casa presto
tre volte
l’avevano scippato.

Quando lo hanno caricato
sul camion
alla sera
erano già le otto passate,
forse non avrà avuto paura
per una volta
c’erano in due o tre
con lui…
Poverino
non era nessuno:
ma la fine della vita
è un soffio di vento
che ammucchia in un angolo
le foglie secche
a marcire.

Nessun commento: