O ROSCIGNEU di Renzo Ferrero

L' è  zà  çinque  o  sei  anni  o  foscia  ciû

che  da  'n  boschetto  in  faccia  a  casa  mæ

se  sente  o  garlezzâ  de  'n  roscigneu

che  con  e  sò  cansoìn  o  l' ìmpe  o  çê.

Quande  l' inverno  ormai  sta  pe  finî

puntuale  comme  o  sô  o  l' arriva  lê :

a  l' è  a  stagion  che  tûtto  va  in  amô

e  anche  o  roscigneu  o  se  da  da  fâ.

Con  tûtta  forsa  ch' o  l' à  drento  a-o  cheu

o  l' attacca  a-a  mattin  primma  do  sô

o  repertöio  de  cansoin  d' Arvî

pe  cattûrâ  'na  femmina  in  amô.

E  mì,  rûffian,  che  o  staggo  a  sentî,

vorriæ ëse  'na  femmina  de  sò 

perchè  son  incantòu  da-o  garlezzâ

de  questo  armonioso  roscigneu.

Renzo Ferrero – Dialetto di Genova

L' USIGNOLO

Son  già  cinque  o  sei  anni  e  forse  più 

che  da  un  boschetto  di  fronte  a  casa  mia 

si  sente  il  gorgheggiare  di  un  usignolo 

che  con  le  sue  canzoni  riempie  il  cielo.

Quando  l' inverno  ormai  sta  per  finire, 

puntuale  come  il  sole  arriva  lui:

 è  la  stagione  che  tutto  va  in  amore 

e    anche  l' usignolo  si  da  da  fare.

Con  tutta  la  forza  che  ha  dentro  il  cuore, 

attacca  al  mattino  prima  del  sole 

il  repertorio  della  canzone  di  aprile 

per  catturare  una  femmina  in  amore.

Ed  io  -ruffiano-  che  lo  sto  a  sentire, 

vorrei  essere  una  femmina  delle  sue

 perché  sono  incantato  dal  cantare 

di  questo  armonioso  usignolo.