domenica 25 dicembre 2016

E RÖÖSE DE DEIXÈMBRE di Aldo Bottini


        A s’eira acorta a petita d’in pastù,
        mentre a sciorta du paire a gardiava,
        che tante gente i s’incaminava
        versu u paìise e a dumanda alantù

        cun tanta cùita perché i s’afrairava.
        I gh’han dìitu: «U l’è nasciüu u Segnù!
        Andamu prestu a rendighe unù
        cun i nostri regali». A ciangiücava

        a petita percòuse a nu aixeva rèn,
.       e e lagrime sce-a neve i han rujau.
        Cande, ciü tardi, i öji a l’ha cinau
        a l’ha vistu nasce daa neve, mai bèn,

        de bèle rööse d’in palidu curù.
        Cuntènta a l’ha cujìe e pöi a Betlèn
        de Maria a l’ha sporte in sce-u sen
        cume regalu pe’u nasciüu Redentù.



Aldo Bottini – Dialetto di Sanremo


LE ROSE DI DICEMBRE

        S’era accorta la bambina d’un pastore
        mentre il gregge del padre vigilava,
        che una marea di gente si avviava
        verso Betlemme e domandò allora

        perché con tanta fretta si mobilitassero.
        Le risposero: «È nato il Signore!
        Andiamo presto a rendergli omaggio
        con i nostri doni». Piangeva

        la piccola perché non aveva nulla da offrire,
.       e le sue lacrime cadevano sulla neve.
        Quando, più tardi, abbassò gli occhi
        vide con sorpresa nascere dalla neve

        delle magnifiche rose color rosa pallido.
        Felice le raccolse, le portò a Betlemme
        e le porse al cospetto di Maria
        quale omaggio per il nato Redentore.

Nessun commento: