O MANDOLIN DE MÆ PAPÀ di Renzo Ferrero

Cäo  mæ  vëgio  mandolin

pin  d'arregordi,

quande  indegnamente

me  te  metto  a  strimpellâ

me  torna  in mente

quande  do  quattorze do secolo passòu

bonanima  mæ  poæ

o  t' ha  vosciûo  con  lê

in  te  Oasi  de  Cufra  e  de Morzuq

e  lì,  pe  esorcizzâ  a  puìa,

tra  'na  battaglia  guàgna  e n'ätra persa, 

o  l' ha  imparòu  a  sûnnâ.

Quande  do  dixineuve  poi,

o  l'è  tornòu,

con  quello  mandolin 

o  l'ha  fæto  e  serenate

in  “mi  cantìn”

a  'na  zuena  ch' a  ghe stava a-o cheu.

Poi  se  son  majæ

e  misso  a-o  mondo di figgieu.

Primma  e  due  seu,

pe  terso  mì

da  urtimo  mæ  fræ. 

Ôa  t' ë  lì  mez' in  derrûo,

ma  quande  særo  i  euggi

te  veddo  a-o  scûo

che,  in  te  moæn  de mæ papà,

ti  prèsti  a  voxe  a-o sò amô

pe  mæ  mamà. 

Renzo Ferrero – Dialetto di Sanremo

IL  MANDOLINO  DI  MIO  PADRE

Caro  mio  vecchio  mandolino 

pieno  di  ricordi, 

quando  indegnamente 

mi  ti  metto  a  strimpellare, 

mi  torna  in  mente 

quando  nel  quattordici  del  secolo  passato,  
buonanima  di  mio  padre, 

ti  ha  voluto  con  lui 

nelle  Oasi  di  Cufra  e  di  Morzuk 

e  lì,  per  esorcizzare  la  paura, 

ra  una  battaglia  vinta  ed  una  persa, 

ha imparato  a  suonare.

Quando  nel  diciannove  poi, 

è  ritornato, 

con  quel  mandolino, 

ha  fatto  le  serenate 

in  “mi  cantino”  

ad  una  giovane  che  gli  stava  a  cuore.

Poi  si  sono  sposati 

e  messo  al  mondo  dei  figli. 

Prima  due  sorelle, 

terzo  io, 

da  ultimo  mio  fratello.

Ora sei  lì,  mezzo  scassato,  

ma  quando  chiudo  gli  occhi, 

ti  vedo  allo  scuro 

che,  nelle  mani  di  mio  padre, 

presti  la  tua  voce  al  suo  amore 

per  mia  madre.