I GATTI DE BOCCADAZE di Renzo Ferrero

   
   

Quelli  gatti  de  Boccadaze

che lentamente van pe ciasse e creuze

pigri  e  indolenti

comme déssan a mente dove mette i pê...

Quelli  gatti  de  Boccadaze

che  a-a stæ ronfan a l'ombra di gossi

ninnæ  da-o  monotono  sciabordìo do mâ

e  che  d' inverno  croccan  a-o  sô

in  scë  lamée  cäde  de  'n  BMW

o  in  sciä  ciappa  do  barcon

tra  vasi  de  giranio  e  baxeicô...

Quelle  gatte  acquacciæ  impassibili,

immoboli  e  fisse  comme  sfingi

che fan zûgâ i mignin locciando a cöa...

Quelli gatti che pe mangiâ

stûffi de boghe, de sarpe e de laggioin

aspëtan  a  donnetta  cö  pappê...

Me  dan  l' idea  de  quelli  penscionæ

che  no  avendo  cöse  fâ

van  giandonando  in  gïo  pe-a  çittæ

çercando  panchinn-e  a  l' ombra

quande  picca  o  sô

o pe gödîse o sô mëzo marotto de Zenâ.

Intanto  gh' è  o  Governo  pe-a  penscion

e  a  moggê  a  casa  pe-o  mangiâ...

Pe  ôua  mì,  anche  se  penscionòu,

me  sento,  comme  dî,  gatto  sarvægo 

perchè  ho  a  giornâ  pinn-a  d' intrighi

e  francamente  me  và  ben  coscì

fin  quande  andiä  ben  anche  lasciû...

Renzo Ferrero – Dialetto di Genova

Dix. 2001

I  GATTI  DI  BOCCADASSE     

Quei  gatti  di  Boccadasse 

che  lentamente vanno per piazze e stradine,  
pigri  e  indolenti

come prestassere attenzione dove posare i piedi...

Quei  gatti  di  Boccadasse 

che  d' estate  ronfano  all' ombra  dei  gozzi,

cullati  dal  monotomo  sciabordio  del mare 

e  che  d' inverno  croccano  al  sole 

sulle  lamiere  calde  di  un  BMW 

o  sul  davanzale  della  finestra 

tra  vasi  di  geranio  e  di  basilico...

Quelle  gatte  accovacciate  impassibili, 

immobili  e  fisse  come  sfingi 

che fanno giocare i gattini muovendo la  coda...

Quei  gatti  che  per  mangiare, 

stufi  di  boghe,  salpe  e  altri  pescetti

aspettano  la  donnetta  col  cartoccio...

Mi  danno  l' idea  di  quei  pensionati 

che  non  avendo  cosa  fare 

vanno  gironzolando  in  giro  per  la  città

cercando  panchine  all' ombra 

quando  picchia  il  sole 

o per godersi il sole mezzo malato di gennaio. 

Intanto  c'è  il  Governo  per  la  pensione

e  la  moglie  a  casa  per  il  mangiare.    

Per  ora  io,  anche  se  pensionato,

mi  sento -come  dire-  gatto  selvatico 

perchè  ho  la  giornata  piena  di  faccende  

e  francamente  mi  va  bene  così, 

fin  quando  andrà  bene  anche  lassù.....